مقایسه دو روش برقراری ارتباط بر اضطراب و رضایتمندی بیماران تحت جراحی قلب باز دارای لوله داخل تراشه

یکی از نیازهای اساسی انسان ، برقراری ارتباط است پرستاران نیز در حرفه خود این نیاز اساسی را در ارتباط با بیماران حس می کنند، گر چه در مواردی ارتباط بیماران با محیط و پیرامون خود به دلیل مداخله کننده های جسمانی نظیر گذاردن لوله داخل تراشه، دچار مخاطره می شود. این مطالعه یک پژوهش نیمه تجربی است که به منظور مقایسه تأثیر دو روش برقراری ارتباط بر میزان اضطراب و رضایتمندی بیماران تحت جراحی قلب باز، دارای لوله تراشه، بستری در بیمارستان های منتخب دانشگاه علوم پزشکی تهران، انجام شده است. واحدهای مورد پژوهش 90 بیمار واجد شرایط بودند که به طور تصادفی ساده انتخاب و به دو گروه شاهد و آزمون تقسیم شدند. محقق روز قبل از عمل با کلیه بیماران ملاقات کرده ضمن تشریح وضعیت تکلم آنها در زمان اینتوباسیون (بعد از عمل)، علت و نحوه استفاده از چارت تصویری را در گروه آزمون و روش های روتین برقراری ارتباط را در گروه شاهد برای آنان توضیح می داد. سپس در روز عمل با هر یک از گروه ها، بر اساس روش خاص آن گروه، ارتباط برقرار می شد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ای مشتمل بر مشخصات دموگرافیک و سوابق بالینی، سئوالات اضطراب آشکار اشپیل برگر (spielburger) و مقیاس دیداری جهت سنجش رضایتمندی، بیماران بود که روز بعد از عمل و پس از اکستیوب شدن بیماران تکمیل می شد. نتایج آزمون های x2 و فیشر، اختلاف معنی دار آماری را بین میزان اضطراب و رضایتمندی دو گروه شاهد و آزمون نشان داد. به این صورت که استفاده از چارت تصویری در گروه آزمون، کاهش اضطراب ناشی از ناتوانی در تکلم و افزایش رضایتمندی آنها از روش برقراری ارتباط پرستاران را در مقایسه با گروه شاهد به دنبال داشت.با توجه به نتایج سودمند حاصل از کاربرد چارت تصویری در برقراری ارتباط، پرستاران باید سعی نمایند با استفاده از این گونه روش ها ارتباط مؤثری با بیماران دارای لوله تراشه برقرار نموده و خدمات مطلوب تری به آنان ارائه نمایند.